Een beetje stil..

"Er loopt een kat rond ons huis, volgens mij zwerft ie": zegt M. Normaliter heb ik "zwervers" als eerste in de gaten maar dit keer niet. De volgende dag zie ik een kat langs ons huis rennen en aan de overkant een garage binnen schieten. Het voer van de buurkatten is het doel van het schuwe, sterk vermagerde hoopje kat.

Het is december, net voor de feestdagen en bij de gedachte dat het beest tijdens het vuurwerk nog buiten loopt schieten de tranen me bijna in de ogen. Met veel geduld en voer weet ik de kat uiteindelijk naar binnen te lokken en als hij even niet oplet gooi ik de deur dicht. Het beest is in paniek maar binnen is binnen en ik laat hem maar. Diep in de nacht als we onze ogen al een paar uur gesloten hebben kruipt hij stilletjes bij ons in bed en drukt zich stevig tegen me aan.

De volgende dag wordt duidelijk dat de kat panisch is voor schoenen en nemen we de kat voor een check mee naar de dierenarts die, ondanks mijn twijfels, constateert dat het om een poes gaat. Na een paar dagen hersengekraak noemen we de poes Famke, en als ik er na een paar weken achter kom dat het toch een kater is laten we het maar zo. Met veel aandacht, liefde en verwennerij komt bij Famke het vertrouwen terug en dat maakt hem een lieve, aanhankelijke, en als het om mij gaat bezitterige kat die een sport maakt van neuzen.

Enkele eigenaardigheden heeft hij echter wel. Zo wil hij het liefst elke dag onder de douche waar hij zich dan ook daadwerkelijk wast en hij drinkt het liefs uit het toilet. Aan de andere kant ontpopt hij zich tot een bewaker pur sang en geeft enkele honden flink op hun falie als ze onze voordeur te dicht naderen.

Famke had misschien een wat rottige start maar de laatste 11 jaar heeft hij het beslist naar zijn zin gehad. En ik moet bekennen..., het is verdomd stil zo zonder 'man' in huis.