Ik; Ik voel me misselijk Dochter; een baby in je buik

Vandaag was ik in de keuken bezig met het avond eten. Mijn man was net thuis en we gingen het eten opscheppen.
Ik; Niet te veel want ik ben een beetje misselijk en ik heb last van mijn buik.

Dochter kijkt meteen op van waar ze ook maar mee bezig was en zegt; "Misschien zit er wel een baby in je buik.

Ik; "Nee, dat kan niet"

Zij; "Waarom niet?"

Ik; "Gewoon daarom niet" (waardeloos antwoordt natuurlijk maar ik kon even niets verzinnen en bedenk ineens een nieuw antwoordt.. ) Ik zeg "Dan hebben we 3 kinderen die ruzie maken.

"Nee hoor" zegt ze eigenwijs "dan maken we geen ruzie meer, dan zijn we een stuk aardiger voor elkaar" en gaat gewoon door met "Het kan toch?"

Ik; "Ja, het kan maar het gebeurd niet".

Zij; "Hoezo niet dan???

Man en ik in koor " We gaan eten".

Later zaten we op de bank en ik bedacht me net dat het onderwerp (gelukkig) niet meer naar voren was gekomen.
Dochter zit gezellig naast me en we kijken tv, opeens draait ze zich richting mee, maar nee ik heb het fout....
Ze legt haar hand op mijn en fluisterd; "Dag, lieve baby".

*Zucht*
(Wel lief hoor dat ze het allebei willen, maar jee ik vind het wel goed zo en gelukkig is man het helemaal met me eens)