Gisteravond zat ik bij de bar met onze zoon.
Hij had zijn stoel naar de tv gedraaid en zat met 1 been over zijn andere been (daar bedoel ik dan de mannelijke been-over-elkaar-houding mee) zijn ene arm heeft hij op zijn dijbeen.
Ik kijk hem aan en het schiet ineens bij me naar binnen.
Hij wordt ECHT al groot.
Natuurlijk weet ik het wel, maar er zijn van die momenten dat je het ineens opvalt.
Vorige week belde hij naar mijn werk en mijn collega had hem aan de lijn.
Ze zijn zo hij heeft echt een zware stem zeg.
Is dat zo, zeg ik.
Aangezien ik naar huis moet bellen, zeg ik tegen mezelf dat ik heel goed ga luisteren.
Ik bel op en hoor "Hi ma".
Ik luister en vind dat het wel meevalt, toch nog even verder goed luisteren.
Iedere keer als hij wat zegt spitste ik mijn oren, het was zelfs zo erg dat ik af en toe vergat te antwoorden.
Het arme kind moest een paar keer zijn vraag herhalen.
's avonds kom ik thuis en ik betrap me erop dat ik af en toe weer luister naar zijn stem.
Ja, het is iets zwaarder maar niet zo heel erg zwaar(vind ik, maar ja ik hoor het denk ik niet).
Gelukkig mag ik hem altijd klein blijven zien, want ja het is waar.
Hij wordt al zo groot!
