moet vreselijk pijn lijden...
Al een aantal dagen vraagt Nona aan mij of ik haar wenkbrauwen wil epileren.
Gister had ik eindelijk tijd. De eerste keer heeft een prof. het gedaan, met een touwtje en een pincet. In de kappersstoel bleef ze niet stil zitten en moest ze om de haverklap niezen.
Ik weet dus een beetje wat me te wachten staat, wanneer ik zeg dat ik het wel een keer doe bij haar. Ik doe het zelf heel zelden, omdat ik het steeds vergeet en het eigenlijk niet zo nodig is. Op het moment dat ik er aan denk dan hou ik het in mijn gedachten totdat ik een nichtje zie dit het heel goed kan.
Goed, gister dochter met haar hoofd op schoot en ik met mijn beste tweezer begonnen met epileren. Het eerste haartje gaat eraf en het begint al ..
'Auw, auw, auw dat doet pijn.
Hatjoe
'Euh, ja wat had je dan gedacht'..
'Mam, je moet het voorzichtig doen'
'Zachte heelmeesters' begin ik
'Nou, dan heb ik maar stinkende wonden...' maakt zij de zin af.
Ik wordt ongeduldig en zeg 'Ga liggen anders kap ik ermee'.
Ze gaat braaf liggen, maar ze fronst haar voorhoofd, haar hand komt in de buurt van haar wenkbrauwen en ze beweegt haar hoofd heen en weer.
Ok, ik kap ermee.
Nee, zegt ze, ik ga nu stilliggen.
Inderdaad ze ligt stil en ik kan even doorwerken, totdat ik met het pincetje geen haartje pak maar een stukje huid!
Ai..
(We zijn heel lang bezig geweest..)
