Het plotselinge overlijden van Tobi heeft er nogal ingehakt. Voor Lara is Tobi op onbegrijpelijke wijze verdwenen. Geregeld tuurt ze uit het raam en speurt ze de schuurdaken af in de hoop dat Tobi zich meldt. Als er een zwarte kat voorbij rent, gek genoeg wonen hier katten in alle kleuren, soorten en maten maar nauwelijks zwarte, veert Lara op en dribbelt onrustig van voor- naar achterkamer en weer. Tevergeefs.
Als gevolg van stress knaagt Lara haar buik kaal. Keurig glad dat wel maar zo´n blote buik is geen gezicht. Ze eet slecht, lijkt wat lusteloos, een oog traant en haar adem ruikt niet menthos-fris. Ik vermoed een keel- of oorontsteking maar met Lara naar de dierenarts is geen sinecure. Dat ze als gesocialiseerde op schoot wil is een hele overwinning maar opgepakt worden is een ander verhaal. In overleg met de dierenartsassistente besluit ik Lara een kalmerend middel te geven om het proces een handje te helpen. Een middel dat maar beter kan werken want het ene pilletje kost maar liefst €8.
Tot grote opluchting gaan twee keer een half pilletje verstopt in een bolletje luxe blikvoer er zonder problemen in. De eerste hobbel is genomen en het grote wachten is begonnen. Dat de inwerktijd van één à anderhalf uur niet is overdreven blijkt wel. Lara, in de regel rustig, ijsbeert nu door de kamer. Zelfs als ze na verloop van tijd de controle over haar ledematen verliest blijft ze zich verzetten. Ze kijkt zo scheel als een meloen en als een dronkeman slingert ze heen en weer en valt ze af en toe om. Ik heb ik reuze met haar te doen. Toch lijkt haar geest is in opperste staat van paraatheid en het valt alsnog niet mee haar in de reismand te krijgen.
Tijdens de fietstocht hoor ik geen piep. De ochtenddrukte zorgt voor extra aandacht maar Lara lijkt het zich allemaal rustig aan te laten leunen en geeft geen kick. Toch ben ik blij als we bij de dierenartskliniek arriveren want ook mijn stresspijl stijgt langzaam maar zeker.
In de kliniek is het op deze vroege ochtend al een drukte van jewelste. Een buurvrouw met een kat loopt net de deur uit en verschillende honden, druk en zenuwachtig, wachten er met hun baasjes op hun beurt. Ik heb geen idee wat alle beweging met Lara doet en zet haar voor de zekerheid op de, speciaal voor katten ingerichtte, stressplek.
Het duurt een tijd voordat Lara aan de beurt is en op mijn aandringen wordt er versterking gehaald. De ervaring heeft geleerd dat extra handen en aandacht geen overbodige luxe zijn om Lara in bedwang te houden. Als de dierenarts de behandelkamer uit is nadat ik heb verteld dat het om een ex-wilde gaat en niet een straatkat zoals hij dat vertaalt, werp ik een blik in de kattenmand. Mijn lodderig ogende vriendin blaast desondanks als een tijgerin.
Met grof geschut, een handdoek en forse lederen bouwvakkershandschoenen betreedt de dierenartsassistente de behandelkamer. Voor mijn gemoedsrust en die van de kat, trek ik mij terug op een rustig plekje op veilige afstand, just in case. En terwijl Lara in bedwang wordt gehouden onderzoekt de arts haar zo goed en kwaad als hij kan en durft. Mijn zorgen over een ontsteking blijken gelukkig ongegrond. Een slechte kies is de boosdoener van de geur maar behoeft nog geen behandeling. "Voor haar leeftijd ziet de kat er erg goed uit" zegt de dierenarts en ik slaak een zucht van verlichting.
Zodra we thuis zijn neemt Lara, na deze enerverende ochtend, mijn kussen in beslag om haar roes uit te slapen, en voor een keer is dat oké.
