Nadat Robert Jan ons vorig jaar, na een lezing van Johannes van Dam aan de Rijksuniversiteit in Leiden, meenam naar de gezellige binnentuin van Camino Real heb ik er verschillende keren, met veel plezier en in divers gezelschap geluncht.
Dit keer is het de bedoeling dat Frank en ik aanschuiven voor een tapasdiner en een reservering is voor de zekerheid gemaakt.
Met de positieve lunchervaringen in gedachten ben ik erg benieuwd maar voordat we ons richting Camino begeven drinken we in mijn knusse zonovergoten tuintje een Tesoruccio Pinot Grigio Rosato die ons prima bevalt, en we praten wat bij.
Als we via de grachten en het historische centrum naar het restaurant lopen mijmeren we over tapas en mezes en Frank spreekt de hoop uit dat de kwaliteit ons zal bevallen. Ik verzeker hem dat zelfs als dat niet het geval is voor mij de avond in zijn gezelschap hoe dan ook geslaagd is.
Met slechts twee bezette tafels is het opvallend rustig. We kiezen een tafeltje op de verhoging en bestellen een drankje. Als we ons drankje en de kaart eindelijk krijgen blijkt de laatste een fikse metamorfose te hebben ondergaan. En bepaald niet in positieve zin. De tapas is verdwenen en de gerechten zijn low budget. Bij navraag blijkt dat Camino Real per 1 mei is overgenomen. Helaas is dit tijdens de reservering niet gecommuniceerd en ook de website met de 'oude kaart' is gewoon online. We kijken elkaar fronsend aan.
Onze keuze valt op de spinaziesalade met zalm voor mij, de rucolasalade met seranoham voor Frank en als hoofdgerecht de rundvleesspiesjes met gamba's voor beide. En brood met boter.
Naar het brood en wat fabrieksknoflookboter blijkt moeten we nog een keer vragen. De salades blijken van gemengde sla met voor Frank een zielig plakje seranoham, dat we niet als zodanig herkennen, en een verloren plukje rucola. Mijn salade met zalm blijkt, for some reason, een salade met feta te zijn geworden met een enkel verstopt spinazieblaadje. We hebben allebei geen zin om te klagen en maken er het beste van. Al vrezen we grote vrezen voor het hoofdgerecht.
Het rundvleesspiesje met gamba's ligt op een bedje van, in julienne gesneden, paprika en courgette met flink wat sojasaus. Heel opvallend is dat de helft van de stukjes doorbakken is en de andere helft tussen doorbakken en rosé. De gamba's zijn droog en het gerecht in zijn geheel is te zout.
Een nagerecht, en zelfs koffie durven we niet meer aan. Uiteindelijk is zelfs deze low budget maaltijd duur betaald.
Vanaf juni is het restaurant twee maanden gesloten voor een verbouwing. En als ik de eigenaar zou mogen adviseren zou ik zeggen: "Denk nog eens goed na!".
