Lunch bij Des Indes
vote now
Ik heb nog steeds een houten hoofd. Van twee dagen geleden dat de combi van wijn en Jägermeister niet zo'n goede bleek. Maar lunch met Yvon bij Des Indes staat op het programma en ik heb er zin in.
Ik sta te mutsen voor de kast, kan niet kiezen en prik uiteindelijk met gesloten ogen een van de jurkjes. Vriendin Do belt; we liggen in een deuk en voordat we ophangen zeg ik nog snel dat als we dement worden ik met haar in hetzelfde tehuis wil. Ik zie dat ik voort moet maken om de trein te halen.
De reis naar Den Haag loopt gesmeerd en Yvon en ik lopen door de onaangename kou naar Des Indes waar het verkeer wordt geregeld en duidelijk iets gaande is. Er wordt een prominent verwacht. Wie, daar komen we niet achter en zodra we plaats nemen aan het petieterige tafeltje met de lage stoelen die er beter uitzien dan ze zitten ben ik het al vergeten.
Terwijl we wachten op het voorgerecht genieten we van een Gruner Veltliner en een lauwwarm stukje brood met boter en sel guerande waarvan twee versies: een voor vis en een voor vlees.
Het voorgerecht is een Panna cotta van boerenyoghurt met 'fever tree' ginger beer gelei en gebakken langoustine, grav lax 'Desindes' en een dressing van Mirin. Fever tree is de biologische formule voor tonic en gin beer waardoor de smaak intenser is. De langoustine op julienne van komkommer smaakt prima, de panna cotta fris en schurkt qua smaak tegen een tzatziki aan, en de grav lax 'Desindes' is zoals die moet zijn.
Het hoofdgerecht is een Roulleaux van lamsrug met groene linzen stoofpot en gegrild auberginetaartje. Op het stoofpotje ligt gebakken zwezerik. We drinken er een Danzante Sangiovese Della Marche bij waarover we eerst onze twijfel hebben die na het proeven verdwijnt. We zijn geen liefhebber van Italiaanse wijnen en vinden de Sangiovese vaak wrang maar dat is niet het geval. Wat me opvalt, is dat ik het hoofdgerecht 'groot' vind. Zeker na de verhalen over andere restaurants. Vergeleken met het verfijnde van het voorgerecht is het eerste woord dat bij dit gerecht in mij opkomt: 'Bourgondisch', Yvon noemt het 'Elzas'. Nadat ik de rand vet heb weggesneden geniet ik van het vlees.
Het nagerecht, Taartje van bittere amandel met pure chocolade, mousse van Mailbu en wilde passievruchten sorbet wordt eigenlijk geserveerd met de dessertwijn Jurancon, Domaine Cauhapé, Ballet d 'Octobre maar Yvon geeft de voorkeur aan een PX Bodegas Torre AlBala en ik doe met haar mee. Ik ben geen liefhebber van amandel maar het taartje, dat veel weg heeft van een mergpijpje, smaakt verrassend lekker en combineert goed met de friszoete sorbet.
Voldaan wandelen we richting het centrum. Als we wachten tot de bus voorbij is stopt deze zonder dat er een zebrapad in de buurt is. "Goh, ik maak nooit mee dat ze dat doen": zeg ik tegen Yvon en knik de chauffeur vriendelijk toe. Als we bijna de straat over zijn klinkt het via de speaker: "Nee, ik doe het alijtd hoor!" We moeten hard lachen.
Yvon doet nog wat boodschappen en stopt me lekker dingen toe zoals Cacciatore salami, Mousse de pato al Oporto en gerookte paprika. Ze ontroert me.
Bij café De Zwarte Ruiter vloeit wodka en wijn en babbelen we over een scala aan onderwerpen tot we om half zeven afscheid nemen. Want uitgepraat, dat raken we nooit.
Ik sta te mutsen voor de kast, kan niet kiezen en prik uiteindelijk met gesloten ogen een van de jurkjes. Vriendin Do belt; we liggen in een deuk en voordat we ophangen zeg ik nog snel dat als we dement worden ik met haar in hetzelfde tehuis wil. Ik zie dat ik voort moet maken om de trein te halen.
De reis naar Den Haag loopt gesmeerd en Yvon en ik lopen door de onaangename kou naar Des Indes waar het verkeer wordt geregeld en duidelijk iets gaande is. Er wordt een prominent verwacht. Wie, daar komen we niet achter en zodra we plaats nemen aan het petieterige tafeltje met de lage stoelen die er beter uitzien dan ze zitten ben ik het al vergeten.
Terwijl we wachten op het voorgerecht genieten we van een Gruner Veltliner en een lauwwarm stukje brood met boter en sel guerande waarvan twee versies: een voor vis en een voor vlees.
Het voorgerecht is een Panna cotta van boerenyoghurt met 'fever tree' ginger beer gelei en gebakken langoustine, grav lax 'Desindes' en een dressing van Mirin. Fever tree is de biologische formule voor tonic en gin beer waardoor de smaak intenser is. De langoustine op julienne van komkommer smaakt prima, de panna cotta fris en schurkt qua smaak tegen een tzatziki aan, en de grav lax 'Desindes' is zoals die moet zijn. Het hoofdgerecht is een Roulleaux van lamsrug met groene linzen stoofpot en gegrild auberginetaartje. Op het stoofpotje ligt gebakken zwezerik. We drinken er een Danzante Sangiovese Della Marche bij waarover we eerst onze twijfel hebben die na het proeven verdwijnt. We zijn geen liefhebber van Italiaanse wijnen en vinden de Sangiovese vaak wrang maar dat is niet het geval. Wat me opvalt, is dat ik het hoofdgerecht 'groot' vind. Zeker na de verhalen over andere restaurants. Vergeleken met het verfijnde van het voorgerecht is het eerste woord dat bij dit gerecht in mij opkomt: 'Bourgondisch', Yvon noemt het 'Elzas'. Nadat ik de rand vet heb weggesneden geniet ik van het vlees. Het nagerecht, Taartje van bittere amandel met pure chocolade, mousse van Mailbu en wilde passievruchten sorbet wordt eigenlijk geserveerd met de dessertwijn Jurancon, Domaine Cauhapé, Ballet d 'Octobre maar Yvon geeft de voorkeur aan een PX Bodegas Torre AlBala en ik doe met haar mee. Ik ben geen liefhebber van amandel maar het taartje, dat veel weg heeft van een mergpijpje, smaakt verrassend lekker en combineert goed met de friszoete sorbet. Voldaan wandelen we richting het centrum. Als we wachten tot de bus voorbij is stopt deze zonder dat er een zebrapad in de buurt is. "Goh, ik maak nooit mee dat ze dat doen": zeg ik tegen Yvon en knik de chauffeur vriendelijk toe. Als we bijna de straat over zijn klinkt het via de speaker: "Nee, ik doe het alijtd hoor!" We moeten hard lachen.
Yvon doet nog wat boodschappen en stopt me lekker dingen toe zoals Cacciatore salami, Mousse de pato al Oporto en gerookte paprika. Ze ontroert me.
Bij café De Zwarte Ruiter vloeit wodka en wijn en babbelen we over een scala aan onderwerpen tot we om half zeven afscheid nemen. Want uitgepraat, dat raken we nooit.
Daily stuff and more..
Opmerkingen
Beoordeel dit recept:
Er zijn nog geen reacties!
