Soms is het leven net een klucht

Dit keer kook ik niet alleen voor mijn moeder maar ook voor een vriendin, een vroegere buurvrouw. Een buurvrouw waar ik als klein meisje regelmatig appeltaart voor bakte.

Op de borden yellow fin sole met pesto en pecannoten, rijst en courgette vertel ik de dames. Door tijdgebrek heb ik in plaats van zelf pesto te maken wat gefröbeld met een paar lepels pesto uit een potje waar ik een gehakte teen knoflook en een handvol gehakte pecannoten door heb gemengd.

"Pepernoten" zegt G. peinzend. "NEE PECANNOTEN!" denk ik maar ik reageer uiterst kalm.
De rijst is gekookt in bouillon. "Bouillon." zegt D. "En in wat voor bouillon moet dat dan?" "Dat maakt niet uit." antwoord ik, "Wat je lekker vindt."
"En waar is de jus?" vraagt D.
"Jus?" roep ik uit terwijl ik met moeite afgrijzen onderdruk. "Ja, de jus voor over de rijst" verklaart D. Een forse frons tekent nu mijn voorhoofd. "Jus bij rijst daar heb ik nog nooit van gehoord." meld ik.
"Nee" zegt D. "Er hoort kerriesaus over maar daar kan ik niet tegen dus neem ik altijd jus." Zelfs mijn moeder kijkt mij nu met een blik vol ongeloof aan.

"Er zitten botjes in" zegt D. terwijl ze een stukje pecannoot van haar tong vist en op de rand van het bord deponeert. Op mijn reactie dat het pecannoot is reageert ze niet.
"En horen die velletjes daar wel om?" vraagt ze terwijl ze met haar vork naar de courgette prikt en behoedzaam met het mes de schilletjes verwijdert en die naast de pecannoot schuift.

Ik schakel over op de automatische piloot en eet met smaak verder. Want smaken doet het, daar zijn we het gelukkig allemaal over eens.