Het mondgevoel

“En als je een KOE eet, dan eet je ook een móssel!”

Het kwieke, smalle, grijze vrouwtje staat te stampvoeten naast mijn tafeltje. Of het zijn haar woorden die doordreunen in mijn hoofd, dat kan ook.

Het is een biologieles en we hebben zojuist schelpdieren ontleed. Wie wil, zo hoorden wij van tevoren, krijgt als bonus na de les een vers gekookte mossel. Ik had dapper mijn hand opgestoken.

Ik herinner me nog iets van één voet en twee sluitspieren. Weerzin. En dan die juf dus. Daarna is het stil, tot ik het ding heb doorgeslikt.

Nog jaren daarna at ik af en toe mossels, tot ik Lief eens wat voorschotelde. “Bwègh,” zei hij, over een heerlijk stukje zoet gekarameliseerde ui. “Wat smaakt dat glibberig,” en ik begreep hem beter dan ooit tevoren.

Lekkere tortillahapjes zijn stevig(van de tortilla) en belegd met ietsknapperigs(hier: sla), iets chewy’s(hier: kaas) en ietssmeuïgs(hier: pesto).