Er zijn van die momenten in je leven die je niet echt kan vergeten. Dit is er 1 van. Iedere x als ik er aan denk dan schiet ik weer in de lach en wanneer ik het met mijn zoon er over heb dan kijkt hij me met een blik aan van "Vergeet het nou maar het is niet leuk".
Het tegendeel is waar, het is ontzettend leuk! Het is al ongeveer tien jaar geleden, maar het blijft leuk!
Ik denk dat onze zoon 2 of 3 jaar oud was toen het gebeurde. Hou dit in gedachte.
Goed we waren bij mijn schoonmoeder op visite, volgens mij was er iemand jarig. Er was iemand jarig, dus het huisje was goed vol.
Er waren een stuk of 8 kinderen in verschillende leeftijden.
Je weet hoe dat gaat, dat rent, gilt, vliegt, ruziet en ga zo maar door. Omdat wij, de ouders, ook een normaal gesprek wilde voeren, hebben we ze op een gegeven moment maar buiten los gelaten. Er waren genoeg kinderen die op de jongeren konden opletten, dus dat zou allemaal wel loslopen.
Het speeltuintje waar ze waren, was achter het huis van mijn schoonmoeder, we konden ze niet zien, maar aangezien ze nogal geluid maakte konden we ze aardig goed horen.
De kinderen waren fijn aan het spelen, afentoe hoorde we even geluid. In de keuken was het eten klaar dus we gingen even buiten op balkon zitten om uit te puffen.
Mijn man en ik zaten gezellig met zijn andere broers en zussen te kletsen toen opeens..
hoorde we het? een eng, luid, hysterisch, gegil of nee het was eigenlijk een schreeuw uit de grond van iemands hart.
We luisterde goed en we schrokken, het was onze zoon die zo gilde en schreeuwde.
We keken elkaar aan en vervolgens keken we naar beneden. Nee, we zagen geen kinderen aan komen rennen.
Wij rende zelf naar beneden, bijna struikelend over elkaar benen of onze eigen benen.
Ah, daar komen nichtjes en neefjes aangerend.
"Wat is er aan de hand" vragen we aan de eerste die we tegen komen.
"Weet ik niet" zegt-die.
"Hoe kan je dat nou niet weten " vragen wij verschrikt en we vragen ons af hoe ze het niet kunnen weten.
De rest die ook is aangekomen kijkt ons ook met een gezicht aan van wij-weten-het-ook-niet.
We willen verder rennen, maar daar komt onze zoon hevig snikkend, dikke tranen, zo erg dat hij niet kan praten.
Ik hou hem vast en vraag "Wat is er? Waarom huil je zo, ben je gevallen, heb je iets op je hoofd gekregen?"
Hij schudt bij alles Nee.
Ik vraag nog het een en ander, mijn man vraagt ene paar dingen, maar overal schudt hij nee op.
We wachten dan maar af tot hij wat bedaard is en dan eindelijk, na een minuut of 5 wachten, komt het hoge woord eruit.
"
Er liep een mier op mijn hand" zegt hij met een beduusd snoetje.
Ja eerlijk ik kom niet meer bij van het lachen.... (en ik was niet de enige).
