Arme, arme dochter van ons.
Ze was een jaar of 4 of 5 en had een beetje last van haar buik.
Nu is het echter zo dat dochterlief elke avond voordat ze naar bed gaat, ineens iets heeft.
Op een gegeven moment wen je daar aan en wuif je het weg.
Zo ook die ene avond.
Zij; "Mam, ik heb buikpijn".
Ik: "Probeer maar te slapen dan is het morgen weg"
Zij: "Het is doet echt pijn en ik ben een beetje misselijk"
Ik: "Ga nu maar slapen"
Zij: "Ok"
Ze sluit haar ogen en gaat braaf slapen.
Ik ga ook in bed liggen en ze zegt nog een welterusten, ik zeg het ook tegen haar en ze is stil.
Dan ineens hoor ik gerochel en hoor ik Mamma!
Ik schrik me rot en vraag me in een halve seconde af of ik droom.
Nee, het is echt, ik roep mijn man.
Die loopt ondertussen al de trap op.
Ik loop haar kamer in en het arme kind heeft overgegeven.
Ze huilt zachtjes, ik til haar eruit en breng haar naar de douche.
Mijn man haalt haar dekbedovertrekset eraf en maakt haar bed (ze had toen een hoogslaper, dus ja het lag ook op de grond en ernaast en op het speelgoed...jakkie).
Ik was haar, trek haar schone kleding aan en leg haar bij ons in bed....
Daar ligt het hoopje zielig, ze valt gelukkig snel in slaap.
De volgende dag zegt ze op wijze toon: "Mam, je geloofde me niet he, voortaan moet je me wel geloven he".
Ja schat zeg ik en geef haar een zoen.
Gister wilde ik haar echt geloven hoor, voordat ze met haar hoofd boven de wc-bril hing....
(het blijft echter een meisje die elke avond wat heeft, maar tja soms heeft ze toch
echtgelijk)
Gelukkig gaf ze nu geen commentaar aan ons....
Het hoopje zielig is nu thuis, maar is gelukkig niet zielig meer. Het gaat een heel stuk beter.
