Tafeltennis met Sanne

Natuurlijk ben ik trots op Sanne als ze me donderdag vertelt dat ze zaterdag Eredivisie speelt. Ik beloof niets maar weet eigenlijk al zeker dat ik mijn schema omgooi om mijn vriendinnetje aan te moedigen.

Sanne en ik kennen elkaar via TTV Kr & Vr waar ik met veel plezier jaren lid was. Vooral aan de periode dat wij, een groep puberende jongens en meiden, H. als trainer hadden denk ik met een grote grijns terug.
Over het algemeen trainden we vrij serieus maar het kon ook erg gezellig zijn, té gezellig. Zo gebeurde het dat vriendin en ik er eens uit werden gestuurd. Niet zo handig dat H. ons naar dezelfde kleedkamer stuurde waar wij ons opsloten in het damestoilet en ons gierend van het lachen vermaakten met het opblazen van papieren dameshygiëne zakjes.

Mijn insteek was een leuk verslag te schrijven van het verloop van de wedstrijd maar nog steeds verbaas ik me over de onverschillige, nonchalante houding van de teamgenoten. Zeker op eredivisieniveau en ondanks degraderen mag je wel enige professionaliteit verwachten.
De dame die met een blessure aan de kant zat had weinig oog voor de verrichtingen van haar teamgenoten, zat continu te kletsen en had herhaaldelijk en op onfatsoenlijke wijze kritiek op de scheidsrechters. De wedstrijd werd met 7-0 verloren.
De mooiste partijen werden door Sanne gespeeld die, als enige van de drie, over vechtersmentaliteit beschikte en de wil had er iets moois van te maken. Met wat positieve input van haar teamgenoten zou Sanne haar partijen zeker winnend hebben kunnen afsluiten.

Erg leuk was het om in Leiden uit de trein te stappen met een swingende beat vanaf het open podium aan de voorzijde van het station. De stemming was gelijk weer ok.