Onder het groen...

Ik plof neer aan een tafeltje bij het raam. Na een flinke wandeling schreeuwen mijn voeten om rust en is het tijd om de inwendige mens te versterken. Dat de Oude Post daar een uitstekend adres voor is hebben eerdere bezoeken bewezen.

Ik word joviaal begroet en bestel na een korte blik op de kaart een ristretto en de vitello tonato. Dat de eerste nog niet in het concept van dit culinaire paradijsje is ingeburgerd blijkt snel maar de espresso is gelukkig lekker sterk.

Het uitzicht vanuit het restaurant de dorpsstraat in is niet van een prijswinnende schoonheid, toch valt mijn oog op bedrijvigheid aan de overzijde die verbetering impliceert. Bij nadere bestudering blijken gevels van enkele panden aan de overzijde er strakker uit te zien en ontwaar ik een galerie. Het is goed te ontdekken dat de Bregmannen flink aan de weg timmeren het dorp op een hoger plan te tillen.

Verrassend vind ik de opmaak van de vitello tonato. Gewend als ik ben deze als een carpaccio geserveerd te krijgen met de saus op het vlees, bestrooid met kappers en het brood er apart bij.

De eerste aanblik tonen een berg groen met een paar kerstomaatjes. Daaronder ontwaar ik kalfsvlees bestrooid met geraspte Parmezaanse kaas, grof gemalen zout en kappers. Als ik met de punt van mijn mes het vlees optil zie ik dat het witte brood rijkelijk besmeerd is met de tonijnmayonaise.

Ik val aan op het gerecht en proef het zachtste witte brood met de knapperigste korst dat ik sinds lang in een restaurant, wat zeg ik: überhaupt ooit, heb gegeten. Het kalfsvlees is vers en van goede kwaliteit, de tonijnmayonaise heerlijk en de kaas, het grove zout en vooral de krokante kappers geven het gerecht iets extra´s. En dat ik toch voorkeur heb mijn brood apart geserveerd te krijgen, dat is slechts een futiliteit.