Klimop, tegen de klippen op

Ondanks dat ik in de stad woon ben ik gezegend met een huis met een tuin. Hoewel klein, groot genoeg om er 's zomers te genieten van voor stadse begrippen relatieve rust.
Alleen dat ene, ooit vond ik het prachtig, nu vind ik het nog steeds wel mooi maar dan bij een ander... klimop. Veel positiefs kan ik er niet van maken, het groeit tegen de klippen op, snoeien is een heidens karwei en het is een pest voor de voegen van het huis.

Nu het erop lijkt dat door de aangename temperaturen 'tuinzitten' een plezierige en structurele bezigheid gaat worden moet de klimop worden bedwongen anders is er geen rust dus ik raas met een snoeischaar door het groen en vul de ene na de andere vuilniszak, jawel we zijn hier nog niet in het klikotijdperk beland. Wanneer ik ongeveer halverwege de klus ben besluit ik de rest tot morgen te bewaren en nestel ik mij met 'Voorbij de zwarte lijn' van Jean-Christophe Grangé in een comfortabele tuinstoel.
Overigens is het ook in de stad verstandig jezelf na het tuinieren te onderzoeken op teken.