Het kookboek van mevrouw Maigret

Ja, sorry voor mijn onbetrouwbaar bloggedrag. Ik wilde wel maar had er tegelijkertijd toch geen zin aan. Waarom? Geen idee! Niet dat er niets te vermelden valt. Ik had kunnen schrijven over salades met parelgort of over dim sums. Of over het gebruik van agavesiroop in plaats van verantwoorde rietsuiker in de koffie. En over de vraag aan jullie hoe de lokale politiek iets kan betekenen voor Amsterdamse obese kinderen. Maar helaas, het kwam even de pen niet uit.

Dit kookboekje trof ik tweedehands aan en kon de verleiding niet weerstaan. Ik ken Maigret eigenlijk niet zo goed, althans: qua 'beroemdheid' wel maar ik kan me niet heugen ooit iets van Maigret gelezen te hebben. Zo'n dertig jaar geleden, toen de term 'literaire thriller' nog bedacht moest worden teneinde het genre naar, soms, eenzame hoogten te tillen terwijl tegelijkertijd ellendige uitwassen als het amechtig proza van Saskia Noort kans kregen, was het niet echt bon ton om spannende boekjes te lezen. Al dan niet literair. Waarschijnlijk weten nu weinig mensen (ik dus niet!) dat in het leven van Maigret eten een grote rol speelt, in huize Maigret lekker gekookt werd en het echtpaar regelmatig restaurants frequenteerde.

Naar aanleiding van passages uit de Maigret-deeltjes is dit boekje ontstaan. Klassiekers uit de Franse keuken, wat dat betreft biedt het misschien niets nieuws maar kun je dit beschouwen als een oerdegelijk werkje van Robert Courtine die ooit het destijds befaamde kookboek De echte Franse keukenschreef. Misschien niet zo interessant, daar ging het mij ook niet om. Ik kocht het natuurlijk vanwege de fijne illustratie van Dick Bruna.