Wanneer mogen mosselen niet worden gegeten? Een praktische gids om ze te herkennen

Het eerste waarschuwingsteken. Een verse mossel moet leven. Als je ziet dat hij rauw open is, tik er dan op: hij moet dichtgaan. Als hij dat niet doet, is hij dood en ongeschikt voor consumptie.

Goede mosselen ruiken naar schone, verse zee. Als ze een sterke, ammoniakachtige of onaangename geur verspreiden, kun je ze het beste weggooien. Onthoud dat geur een betrouwbare indicator is voor de conditie van het schelpdier.

Mosselen kunnen gifstoffen uit microalgen ophopen. Deze stoffen worden niet verwijderd tijdens het koken. Daarom wordt de oogst gecontroleerd in producerende gebieden zoals Galicië. Koop altijd op gereguleerde markten en met een officieel etiket.

Een gebarsten schelp vergemakkelijkt het binnendringen van bacteriën. Een goede mossel moet heel en gesloten zijn en een vochtige glans hebben. Als hij niet aan deze voorwaarden voldoet, moet je hem afwijzen.

Mosselen verliezen kwaliteit en veiligheid als ze verkeerd worden behandeld. Als je ze te lang kookt, worden ze rubberachtig, maar het gevaarlijkst is om ze urenlang op kamertemperatuur te laten liggen: bacteriën zoals E. coli of Vibrio kunnen dan de kop opsteken. Het beste is om ze vers te eten en restjes zo snel mogelijk koud te bewaren.

Nog een vuistregel: als mosselen na het koken of stomen gesloten blijven, moeten ze zonder aarzelen worden weggegooid. Dat betekent dat de mossel niet leefde toen hij de pan inging en niet veilig is om te eten.

Verse mosselen moeten in de koelkast bewaard worden, afgedekt met een vochtige doek en nooit in gesloten plastic zakken, want dan stikken ze. Na het koken moeten ze zo snel mogelijk worden gekoeld in een afgedekte container en binnen 24 uur worden geconsumeerd.

Decennialang werd gezegd dat schelpdieren alleen in de "R"-maanden (september tot april) mochten worden gegeten. Tegenwoordig heeft deze regel zijn waarde verloren, omdat zuiverings- en koelsystemen de veiligheid van mosselen het hele jaar door garanderen. Het blijft een culturele herinnering, maar geen consumptieregel.