Gister werd mijn moeder gebeld of we met spoed naar het ziekenhuis wilden komen.
Wij naam mijn moeder geraced en daarna naar het ziekenhuis, in een kwartier stonden we bij het ziekenhuis.
We gaan naar boven, lopen de kamer in waar we hem gister hebben achter gelaten.... bed LEEG!!
Dan schrik je je echt het laplazeres.
Bleek dat ze hem naar een andere kamer hebben verplaatst zodat hij het een stuk rustiger heeft.
Het zuurstof in zijn bloed was veel te weinig en zijn hart ging als een razende te keer, zodoende werden we gebeld. Toen we aankwamen ging het al een stuk beter, alleen was hij heel erg moe.
Na een tijd gingen we weer weg, mams thuis gebracht en naar huis.
De dokter vertelde dat mocht het zo ver komen dat ze niet gaan reaimeren, dat hij niet naar de IC gaat omdat zijn longen te slecht zijn. Ik kan jullie vertellen dat is hard, heel hard om te horen ik begrijp het wel, maar wil het niet snappen.
Ik hou mijn telefoon nu steeds bij me durf het niet te vergeten en fout o fout ik rook me helemaal gek. Ik heb het gevoel dat ik moet huilen, maar het komt er niet uit. Op het werk dwalen mijn gedachtes alle kanten op.
Wanneer het namelijk beter met hem gaat moeten er toch veranderingen komen, ze wonen nu nog zelfstandig maar dat lukt gewoon niet meer. Daar moeten we uitgebreid naar kijken, kijken hoe we alles kunnen vergemakkelijk voor hun.
Het is allemaal druk en onwerkelijk en ik vermoed best een depri logje.
Bedankt voor jullie wensen.
