(Niet) Dende(rend) en drama

Het landschap zoeft aan mij voorbij. Van dikke sneeuwvlokken in Maartensdijk via een palet van groen naar vrolijke zonnestralen in het Leidse en dat is prettig met een uitstapje op stapel. Geen kaplaarzen maar hakjes, niet met de bus maar op de fiets naar de stadsgehoorzaal waar Christianne Stotijn en Oxalys onder andere Mahler ten gehore zullen brengen.

Maar eerst versterken we onze inwendige mens bij Dende waar een groep gasten ter afsluiting van een activiteit voor gezellige drukte zorgt. Eensgezind slaan we het voorgerecht over en kiezen F. en ik na een korte blik op de kaart de rundersteak met jus de veau, frites en gemengde groenten. De steak wordt geserveerd op een karig bedje van beetgare groenten in een plas jus de veau maar is uitstekend gebakken. De jus de veau, die mij onverklaarbaar maar misschien ook niet aan maggi doet denken, is hoog op smaak maar de frites zien er wat kansloos uit: ongelijk en rommelig.

Als nagerecht kiest F. het kaasplankje met focaccia en vijgentaart en ga ik overstag bij het zien van crème brûlée met een stoofpeertje die ik zonder stoofpeertje bestel. Het kaasplankje bestaat slechts uit drie soorten kaas en eenzelfde hoeveelheid brood. De crème brûlée waar ik mij zo op verheugde is de minst lekkere die ik ooit heb geproefd. Een te stijve, drillende massa waarvan ik mij niet voor kan stellen dat die vers is en die ook qua smaak niet kan bekoren. De koffie wordt doorgeschoven naar de stadsgehoorzaal. Ik vind Dende niet denderend.

Helaas geen registratie van de avond maar wel het Oxalys ensemble met hun uitvoering van Metamorphosen van Richard Strauss

Het publiek reageert enthousiast als Oxalys het podium betreedt. En met recht want het ensemble ziet er prachtig uit. De hoogzwangere violiste houdt ons gemoed bezig. "Wat als haar vliezen breken?" fluistert F. "Dat zal toch niet gebeuren.." antwoord ik. Voor het gemak ga ik ervan uit dat de violiste één is met haar gevoel en uitstekend weet wat ze doet maar de gedachte laat ook mij niet los. Als het publiek maar niet na elk lied applaudisseert zegt F. nog, net voordat het ensemble begint te spelen. Maar na de eerste van Sechs Maeterlinck Gesänge van Alexander Zemlinsky gezongen door mezzosopraan Christianne Stotijn wordt zijn vrees waarheid. Het applaus doorbreekt het geheel van teksten en drama.

Na de pauze brengt het Oxalys ensemble een pianokwartet van Gustav Mahler ten gehoor en samen met Christianne Stotijn de Kindertotenlieder. Mahler selecteerde vijf gedichten van Friedrich Rückert, die twee kinderen aan roodvonk verloor, en omwerkte deze tot intieme orkestliederen. Mahler´s vrouw Alma schrijft in haar dagboek dat zij niet kan begrijpen dat iemand dode kinderen betreurt terwijl hij zijn eigen kinderen knuffelt. Drie jaar na voltooiing van de Kindertotenlieder verliest Mahler zijn dochter Maria aan roodvonk.

Het publiek lijkt door te hebben dat applaudisseren als ware het een popconcert niet is gewenst maar op wat men denkt dat het ´t eind is gaat het toch nog mis. Na het voorlaatste lied zwelt applaus op dat stokt als de zangeres daarvoor een teken geeft en zij, zich niet van de wijs gebracht, het laatste gezang ten gehore brengt.

Een geweldig ensemble en een uitstekende zangeres verzorgen hiermee een onvergetelijk mooie avond.