Het Leids Wevershuis

De prachtige prenten van vader en zoon Van Looij zorgen voor veel gespreksstof en brengen mij tot een bezoek aan museum Het Leids Wevershuis.
Als ik de deur van het wevershuis open ga ik terug in de tijd. Niet alleen is alles oud en zo goed als authentiek. Het ruikt ook zo.

Het huisje waarin het museum is gevestigd is een van de laatste met alle negentiende eeuwse kenmerken.
Door de komst van grote aantallen vluchtelingen aan het eind van de zestiende eeuw kreeg de textielindustrie een flinke impuls waardoor Leiden in de zeventiende eeuw de grootste textielproducent van Europa was. De vluchtelingen waren vaak saaiwever maar beheersten meerdere moderne weeftechnieken. Het productieproces voor de meer dan honderd verschillende soorten stof was in grote lijn dezelfde.

In de wevershuisjes, die klein en donker waren, zaten mannen achter het weefgetouw en vrouwen en kinderen kamden wol en sponnen garen. Het hele gezin werkte mee om de hoge huren te kunnen betalen.

Omdat de wevershuisjes niet als monument erkend waren besloot de gemeente in de jaren zestig van de twintigste eeuw tot een groot sloop- en saneringsplan waardoor de wevershuisjes in grote getalen gesloopt zouden worden. Echter door restauratie en verbouw zijn een groot aantal huisjes en de hofjes behouden.