Rennen, eten en herhalen: het fenomeen van de foodrunners dat een revolutie teweegbrengt in de stedelijke gastronomie.

Het begon allemaal bijna per toeval, toen een Parijse student dacht dat elke keer naar een andere bakkerij rennen een goede manier was om zichzelf te motiveren. Die eenvoudige en charmante impuls groeide uit zijn voegen toen hij het idee deelde op sociale netwerken. Al snel sloten zijn broer, vrienden en kennissen zich bij hem aan... en vandaag de dag brengt de Running Flan Club meer dan honderd mensen per bijeenkomst bij elkaar, terwijl de Food Runners Club, het ambitieuzere neefje, zijn volgers en wekelijkse bijeenkomsten verveelvoudigt.

Achter het succes zit geen marketingstrategie of grote beloftes over sportieve prestaties. Wat er wel is, is gemeenschap, nieuwsgierigheid en plezier. En vlaai, natuurlijk. Romig, met korstdeeg of een bladerdeegbodem, naar smaak, want zelfs daar is discussie over. Banketbakkerijen die tot voor kort nauwelijks vol zaten in het weekend, verkopen nu uit na de passage van deze groepen die trainers en lepel combineren met een verrassende vanzelfsprekendheid.

Het werkt heel eenvoudig. Een bijeenkomst wordt gepubliceerd op netwerken of op een lokale app, er wordt een startpunt bepaald voor een bakkerij, restaurant of café en de route, het tijdstip en de te proeven specialiteit worden aangekondigd. Vaak werken de plaatselijke bewoners graag mee: het evenement geeft hen zichtbaarheid, nieuwe klanten en een organische verspreiding die meer waard is dan welke campagne dan ook. In veel gevallen ontwerpen ze zelfs een speciaal recept voor de gelegenheid.

Sommigen vergelijken het met een alternatief voor de klassieke 'afterwork'. Anderen, meer gewaagd, noemen het de nieuwe Tinder: vriendschappen en koppels zijn geboren te midden van het gezamenlijke joggen en het wachten op het dessert. Maar de waarheid is dat het succes niet ligt in de mogelijkheid om te flirten, maar in de mogelijkheid om de stad en haar gastronomie te herontdekken in een vriendschappelijk tempo, vergezeld van vreemden die na een paar kilometer geen vreemden meer zijn.

En dan komt dat moment dat alles rechtvaardigt: de na het lopen. Een lange tafel, een terras of een hoekje in een park. Slippers los, wangen nog rood en een verleidelijke portie in je handen. Na de inspanning, de troost... en wat voor een troost. Want hardlopen zonder druk en eten zonder schuldgevoel is misschien wel de perfecte balans tussen lichaam en plezier.

Voedselkoorts is niet beperkt tot Parijs. Lyon, Toulouse, Bordeaux en Marseille hebben ook hun eigen groepen. Zelfs Londen en New York hebben zich aangesloten bij soortgelijke initiatieven. In Spanje staat de trend nog in de kinderschoenen, maar er zijn al cafés in Madrid en Barcelona die hun eigen brunch- en hardloopclubs hebben opgericht voor een gemeenschap die staat te popelen om gezonde plannen met een uiteindelijke beloning.

Los van de rages, laat deze beweging een behoefte zien om contact te maken, plezier te hebben, lichaamsbeweging te promoten en het plezier van eten in goed gezelschap te vieren. Bewegen zonder druk. Eten voor het plezier. Mensen ontmoeten zonder beeldscherm. En dat alles met het excuus van een goed recept, een nieuwe smaak, een nieuwe plek die uiteindelijk je favoriet wordt. Uit eten gaan voor een pizza, een pistachetaart of een ambachtelijk broodje klinkt op het eerste gezicht misschien frivool. Maar als je erover nadenkt, is het logischer dan veel van de routines waarvan we aannemen dat ze "gezond" zijn. Want de echte luxe zit niet altijd in het tellen van calorieën, maar in het delen ervan.

Zou jij je inschrijven voor een wedstrijd met een happy end in de vorm van een brunch? Lijkt het je een extravagantie of een idee dat heel logisch is? Ken je iemand die al sportschoenen en een vork combineert?

Vertel ons of het idee je aanspreekt, of je je kunt voorstellen het einde van een route te vieren met een welverdiende boterham met Serranoham of een koffie met worteltaart in goed gezelschap. Wat zou jij lekker vinden na een rondje hardlopen? We lezen je.