Vorige week hebben we iets nieuws geintroduceerd in huize DharSon.
Praten.
Waarom? Omdat er geen gesprek meer mogelijk was. Op den duur hadden man en ik het idee dat we alleen maar tegen die befaamde muur aan het praten waren, dat de oren van de kinderen kapot waren en hun reacties zorgde voor tegen reacties waarvan we op den duur dachten 'Wow, dat hadden wij nooit tegen onze ouders durven zeggen.'
Hoe een kind kan reageren en hoe het uit die monden rolt.... schrikbarend.
Toegegeven wij (de ouders) waren er ook schuldig aan.
Vaak moe en eerlijk is eerlijk de tv begon ons leven te lijden\ leiden. Allebei is van toepassing! Ja, heel erg was het, het eten gebeurde ook voor de tv! (Ik durf het bijna niet toe te geven, maar alla)
Man en ik waren het er over eens, er moest iets gebeuren.
Maar WAT!?
Denk.... denk...
we kwamen op het volgende (om mee te beginnen);
TV gaat uit tijdens het eten! (niet zo'n moeilijke stap toch? De kids moesten dag 1 en 2 wennen, maar daarna vonden ze het geen probleem).We gaan aan tafel eten (echt al een aantal jaar niet gedaan)We gaan praten en pakken steeds een onderwerp.Dit gaat tot dus ver goed.
Vorige week zei Sinyo; 'Ik vind het prettig dit gepraat, we kunnen gewoon alles zeggen en we horen de voors en tegens'. Daar was het ons om te doen.
Man en ik waren erg blij met zijn reactie en vinden het ook een stuk prettiger op deze manier
De onderwerpen zijn verschillend, maar eerst en vooral
met elkaar leren praten!
Ook als broer en zus, maar dat is volgens mij een hoofdstuk apart....
(Dit houdt niet in dat ze ineens poeslief tegen ons doen, of goed luisteren er zit echter wel een stijgende lijn in)
