Dit fenomeen zal iedereen bekend in de oren klinken.
Want wie overkomt het nou niet, nou ok, mij overkomt het vaak, mijn man nooit (helaas). Hij heeft zet alles altijd op DE plek die hij heeft gecreëerd voor zijn sleutels, telefoon etc..
Gelukkig ben ik niet de enige die zijn sleutels kwijt raakt, nee de kinderen kunnen er ook wat van.
Als het bij de kinderen voor komt vind ik het een stuk vervelender dan wanneer het mij overkomt. Ik weet namelijk altijd wel (een beetje) waar ze zijn en zoek in de juiste hoeken en gaten.
Zoonlief niet!
Vanochtend waren we nog bezig om alles in de tassen te proppen van onze dochter toen zoon de woonkamer uit liep en zei: "Sleutels".
Ik; "Sleutels??? Jij moet toch weten waar je sleutels zijn?"
Hij; "Ik weet het niet".
Zijn vader en ik in koor; "Ga zoeken dan!"
Echt dit gebeurd dan 1 minuut voordat hij weggaat.
Hij zoeken, maar kan het niet vinden. (Ik snap wel waarom hij het niet vind, want hij zoekt alleen met z'n ogen en die handen blijven in zijn zakken).
Ik; "Zit het niet in de broek die je zaterdag aan had".
Hij; "Die moest ik in de was doen en JIJ moest alles eruit halen".
O ja natuuuurlijk is het mijn schuld! Grapjas.
Zoon wordt chagerijniger want hij moet nu toch echt weg, hij loopt naar boven en naar beneden, zoekt een beetje hier en daar en concludeert dat hij het niet kan vinden.
Dochter zegt; "Ik ga toch weg, dan neemt hij mijn fiets en sleutels mee".
Zoon trek eerst een gezicht van jakkie bah, want dochter heeft een omafiets en een sleutelbos met zoveel hangers eraan dat je een half uur bezig bent met het zoeken naar de sleutel.
Uit eindelijk gaat hij toch maar op die fiets weg, chagerijnig weg!
Af en toe...
