Serre part two

Zondagmorgen en alles is rustig. En ook (nog) droog. Vanachter een sluier schijnt zelfs een zonneke. Ik schreef een tijd geleden dat ik de trotse bezitter werd van een serre. Alleen weet ik daar natuurlijk nog maar zeer weinig van af. Via deze straffe groene madam viel ik op een link van de Velt mensen, gepost door ne mens die heel veel van moestuin-erij af weet me dunkt. Heel interessant en daardoor kreeg ik nog wildere plannen. Helaas zorgden te veel werk en acuut uitstelgedrag ervoor dat het in die serre nogal euh leeg bleef...

Doch gisteren kregen we voor het eerst in weken nog eens een tamelijk droge dag en een lang weekend, dus zijn we er met ons haar recht op gevlogen. Bovendien kreeg ik van opa Essene vijf tomatenplanten, een laat verjaardagscadeau zo zei hij. En dat ik niet te lang moest wachten om ze te planten, in goeie losgemaakte grond manneken anders gaan die tomaten hun wortels er niet door geraken wist hij ook nog. Opa Essene is een specialist op het gebied van tomaten en die spreek je best niet tegen.

Dus ging ik aan de slag: emmers van mijn uitgeschepte ondoordringbare kleigrond mengen met potgrond. Zeer therapeutisch.

Twee zakken potgrond en een halve ton klei later konden de tomaten hun wortels gezwind in de luchtige aarde vleien. Opa Essene kan op zijn twee oren slapen.

Maar niet getreurd, andere weerloze slachtoffertjes genoeg, zoals deze babyvenkels waarvan er twee niet opgevreten werden. Op de achtergrond de gezusters bosaardbei waarvoor ik nog altijd geen geschikte plaats heb weten te bedenken.

Enfin, wij doen altijd voort, zij het de ene week al iets naarstiger dan de andere. Maar kruip vooral ook eens in uwen hof zou ik zeggen.