Alle drukte ligt voor nu achter ons en alles zit in rustig vaarwater. Voor mams is het echter nog wel druk, omdat ze voor papa moet zorgen, maar het gaat allemaal wat beter.
Zoals ik al eerder had gemeld, wordt mijn vader nooit meer beter.
De longen worden kleiner, het weefsel stugger en er is niets meer aan te doen. Hij zit op de bank en zijn zuurstoffles wijkt niet van zijn zijde.
Afgelopen dinsdag was mijn moeder jarig (HOERA).
We zijn natuurlijk naar mijn ouders geweest, ik heb samen met mams eten gehaald en Man met kids kwam later naar mijn ouders.
Lekker gegeten en getut en gemutst. Ik merk dat mijn vader nog steeds geniet wanneer hij zijn kleinkinderen ziet, ja ook als ze druk en vervelend en ruzie hebben hahahaha.
Wat ik leuk vind aan de kinderen is dat ze zoveel geduld hebben met opa.
Wanneer hij praat dan zegt hij een paar woorden en moet dan op adem komen, die kids (die ongeduldige kids) blijven gewoon rustig bij hem staan, hem aankijken, bezorgd kijken en wachten rustig af totdat hij verder gaat met praten.
Leuk om te zien is dat. Sinyo en opa praten honderduit over voetbal en Nona hangt er soms wat bij of opa grijpt haar ineens vast om half-half met haar te stoeien.
Aanstaande zaterdag komt mijn zus ook met man en kids, dus dan wordt het nog drukker bij hun in huis.
Ik heb gezegd dat ik wel een taart ga maken, vind ik leuk.
Maar ben nu al de hele tijd aan het denken wat voor taart. Ik heb ook zo?n bakblik voor 6 kleinere tulbanden, misschien dat ik dat maar doe.
Een kado voor mijn moeder vind ik vaak moeilijk.
Hebben jullie dat ook?
Ik heb nu bedacht dat ik een kaart koop en daarin schrijf ik dat ik haar een dagje mee uitneem, lekker even shoppen, wat eten, en als klap op de vuurpijl krijgt ze een paar schoenen of een rok of wat dan ook van mij (sorry ons).
Ik vermoed dat ze meer heeft aan een dagje uit dan aan een geurtje of iets dergelijks.
Alles loopt nu wel weer op rolletjes, met het ene verschil dat ik ze beter in de gaten hou. Iets vaker bellen om te horen hoe het is.
Het blijft moeilijk voor hun, eerst waren ze praktisch elke dag weg en nu zitten ze maar thuis. Dat is en blijft een harde dobber voor ze. Overigens leren ze nu wel een vrienden kennen, is dat niet altijd zo met zulke situaties, waar zij vroeger altijd bij mensen op bezoek kwamen komt er nu bijna niemand bij hun langs.
Maar goed, daar denken we maar niet teveel over na.
