Mijn vrouwtje was van de zomer nogal veel weg en dat ik dat niet leuk vond leek ze maar niet te begrijpen. Totdat ik stopte met eten en ik erg veel afviel. Alsof het iets lichamelijks was... pfff.. ze nam me mee naar de dierenarts die natuurlijk niets kon vinden, ik had haar dat wel gelijk kunnen vertellen.
Gelukkig kwam aan haar vele afwezig zijn een eind, kreeg ik er weer een klein beetje vertrouwen in dat ze me niet in de steek zou laten en kon ik weer wat eten. Vooral ook stiekem hoor want het vrouwtje moest zich vooral zorgen over me blijven maken zodat ze me zou blijven vertroetelen. Ik heb nu eenmaal graag een streepje voor op de rest.
De rest ja. Er lopen hier namelijk ook nog een paar mormels rond.
Lara is eigenlijk wel lief maar dat ik dat vind laat ik haar niet merken. We kennen elkaar al van toen we nog in Lemmer woonden. Ze zorgt goed voor me, wast me af en toe en gaat altijd met me naar buiten om in de gaten te houden of er geen rare dingen gebeuren.
Van dat wassen zie ik zelf het nut niet zo in en van het vrouwtje mag ik niet meer douchen, ik vond dat nog wel zo lekker. Nu zeurt het vrouwtje weleens dat ik naar zweetsokken ruik en doe ik net of ik het niet hoor.
Tobi is 'a pain in the ass', zo noemen ze dat toch. Ze geeft me een kontje als ik net lekker sta te eten waardoor ik pardoes mijn evenwicht verlies en zij er met het eten vandoor gaat. En Floor, Floor is gewoon een raar beest die niet in 'de groep' past, maar die gaat lekker haar eigen gang.
Door mijn afgetrainde lijf heb ik tegenwoordig wat moeite met de kou en van sneeuw heb ik nooit wat begrepen. Waar moet ik in hemelsnaam mijn boodschap kwijt? Nu heeft mijn vrouwtje een bak in de bijkeuken gezet met raar spul erin met een geurtje zelfs, alsof zij naar bloemetjes ruikt.
Ik vind het maar niks en als ze even niet in de kamer is ga ik stiekem naast de bank zitten. Niet voor een klein plasje natuurlijk, nee alleen voor een grote hoop. Het is dat mijn motoriek niet zo geweldig is anders had ik er "I was here" naast kunnen schrijven.
Het leven valt op mijn hoogbejaarde leeftijd nu eenmaal niet mee en daarom heb ik een eigen wereldje gecreëerd waarin ik minutenlang met mijn neus tegen de rugleuning van de bank naar diezelfde leuning kan staren. Wat ben ik blij dat ik van rood houd, anders had ik een serieus probleem.
Nu hoorde ik mijn vrouwtje laatst zeggen dat ik dement ben, wat denkt ze wel!
