Hermitage in vogelvlucht

Op ons dooie akkertje reizen D. en ik af naar Amsterdam voor een bezoek aan de Hermitage. Op station Waterlooplein hoppen we binnen bij "De Hapjeshoek", een uitstekende Surinaamse afhaal, en genieten van een pastei kip.
Vanaf het station gaan we als twee 'suffe toeristen' op zoek naar de Hermitage en slagen er zomaar in er linea recta heen te lopen.

In de foyer is het een drukte van jewelste. "Dat belooft wat" denk ik en wissel de munt om voor twee entreekaarten.
Eenmaal binnen aanschouwen we een massa elkaar voor de vitrines verdringende bejaarde cultuursnuivers, kijken elkaar aan en besluiten dat dit bezoek "De Hermitage in vogelvlucht" wordt.
Ondanks dat bewonderen we de schitterende japonnen, snoezige muiltjes en het prachtige zilverwerk behorende bij "het ochtend ritueel".
Vanaf de tweede verdieping werp ik een laatste blik op de balzaal met al het moois terwijl mijn lieve vriendin me bezorgd vraagt niet te dicht bij de glazen balustrade te staan omdat ze hoogtevrees heeft.

Na ons bezoek aan de Hermitage wachten we op M. om gedrieën een drankje te doen. Zodra ze ons tegemoet komt rennen we door de stromende regen naar "Restaurant Dantzig" en ploffen neer aan de enige vrije tafel.
Naast de dubbele espresso nemen D. en ik wat te eten. D. kroketten met brood en ik een sandwich carpaccio.
De kritieken op Iens blijken niet voor niets slecht. Het brood bij de kroketten voelt oud, met mijn mes kom ik nauwelijks door het brood van de sandwich en de hoeveelheden verhouden zich niet tot de prijs.
Ik neem me voor om bij "Dantzig" voortaan liever te denken aan het gelijknamige maar absoluut gezellige café in Kopenhagen.