Euh..... ja.

Door een wegopbreking zit er niets anders op dan een andere route naar mijn werk. En zo ontdek ik een minuscuul winkelgebiedje met een Turkse bakker, slager, Halal Food, een kapper, thuiszorgwinkel, een soort vivo en een slijterij. Maar ook 'snackbar Ben's cafetaria', met grote letters op het raam en McCain vlaggetjes wapperend naast de deur.

Voetbalwaanzin en snacken gaan hand in hand. En bij vlagen hangt de snackgeur als een deken tussen de huizen. Mijn maag rommelt maar het is nog vroeg. Ik besluit dat ik, na alle activiteit, best wat lekkers heb verdiend. En er is nog die snackbar.

Bij de deur staat een man lusteloos aan een sjekkie te trekken. Zodra ik de drempel over ben zie ik een groep mannen aan een tafel. Ze zitten kaarten. En net als de man bij de deur Turks. 'Oeps' denk ik: 'wat is dit?'.
Ik aarzel, draai een kwartslag om rechtsomkeert te maken maar bedenk dat ik nu toch al binnen ben en zet mijn tocht wat ongemakkelijk, voort.

De kaartende mannen kijken niet op of om. Desondanks voel ik mijn ongemak groeien. Een blik op de karige inhoud van de vitrine doet me vermoeden dat ik in een veredeld Turks theehuis ben beland met de naam van een snackbar. Maar waar vooral geen vrouwen komen.

'Doet u mij maar zo een' :antwoord ik op de vraag van de vriendelijke snackbarman terwijl ik naar een hamburger wijs. Ik overweeg te vragen of vrouwen ongewenst zijn maar besluit dat toch maar te laten. Op verzoek van de man neem ik plaats terwijl mijn burger wordt bereid. Ik observeer de kaartende mannen die geen notie van me nemen. Van de twee binnenkomers groet er een vriendelijk, de ander knikt nors. Ik voel me een indringer en niet op mijn gemak maar vind tegelijk dat dat niet zo zou moeten zijn.

Van alle burgers die ik ooit heb geproefd is deze lamsburger veruit het lekkerst. Maar of ik er ooit nog een zal halen...