Duur maisveldje

Je fietst nietsvermoedend de Beethovenstraat te Amsterdam uit, kijkt wat wazig naar links met op de achtergrond de kantoorkolossen op de ZuidAs en ziet iets wat er niet hoort. Zie ik het goed, ben ik gek? Een enorm maisveld op de duurste grond van Nederland. Iedereen weet: hier en daar is de bouw op de ZuidAs uitgesteld terwijl de grond een jaar geleden al 'bouwrijp' was gemaakt -lees: een boom of 200 gekapt- en wat doe je dan als gemeente: je plant mais op de kaalslag. Logisch toch?

Gewapend met mes (altijd handig een Opinelletje in de damestas, zo ook het meeslepen van de kleine camera) dook ik het veld in en kwam er met een kolf of twintig uit. Morgen vindt de jaarlijkse buurtbarbeknoei plaats, dus twintig van die dingen is niets te veel. Met een tas vol mais reed ik nog even om het veld heen en kwam er toen pas achter dat het maisveld een heus doolhof is. Schitterend, wat een briljant idee! Alle ZuidAsbabes en kantoorpikken in de lunchpauze, hop, het doolhof in.

Thuis, meteen een kolf de pan in geworpen want voordat ik morgen met een berg mais aan kom wil ik het toch wel even zelf geproefd hebben. Mijn lichte achterdocht jegens de kwaliteit was niet geheel onterecht, bleek. Ik ga op hoge poten een brief aan Maarten van Poelgeest schrijven dat als-ie dan toch zo'n briljant idee heeft om de kaalslag op te leuken, voortaan suikermais plant in plaats van een oneetbaar ras. Bah!