Duh..

Voor de zoveelste keer een ruzie.

De kinderen zijn weer bezig, dan gaat het van maar hij doet en zij doet.

Ik zucht en steun.

'Hou nou een op, met dat die doet dat en die dat'
'Als de ander in de sloot springt, springen jullie er dan achteraan!'
Mijn stem wordt al harder en strenger en heftiger als ik het zeg.

'Jawel, dan springen wij er inderdaad achteraan', zeggen ze net niet in koor,
'om diegene te redden'.
Ze kijken me triomfantelijk aan en er volgt nog net geen 'Duhhh' achteraan.

Tja en ik?
Ik zeg maar zo ik zeg maar even niets!
(want vervolgens moeten ze nu even met elkaar in conclaaf wie dat zinnetje nou had verzonnen...)