Bijdehand

Mijn nichtje, ze moest nog drie worden. Altijd als ze me zag wilde ze 'poesjes zien'. Ze wist dat de digitale camera, met de foto's van de katten waar ze stiekem een beetje bang voor was maar die haar desondanks fascineerden, altijd binnen handbereik was.
Door het groeiend aantal foto's duurde het steeds langer voordat er teruggescrold was. En dat begreep Madam niet. Steeds ongeduldiger keek ze me, steeds breder fronsend, uiteindelijk zelfs wat bozig aan, alsof ik het expres deed.
"Nou meis" zei ik. "Je mag wel op je geduld oefenen!". Verongelukt keek ze me aan en zei gedecideerd "Ik vind het niet leuk dat je dat zegt". Diep van binnen moest ik heel hard lachen.